Halverwege..
Blijf op de hoogte en volg Christine
05 April 2014 | Roemenië, Craiova
En inmiddels ben ik al over de helft van mijn tijd in Roemenië! De tijd vliegt hier echt, ik kan me haast niet voorstellen dat ik hier alweer meer dan een maand ben. Aan de andere kant lijkt Nederland ook weer heel ver weg en is mijn leven nu echt hier. Gelukkig ben ik hier ook nog een paar weken!
Ik weet meer hoe alles gaat en ook de taal gaat me beter af. Inmiddels kan ik in steenkool-Roemeens (vol met grammaticale fouten; want al die vervoegingen en naamvallen lukken me niet) redelijk duidelijk maken wat ik wil en gesprekjes voeren met de kinderen. Helaas ratelen die zo snel terug dat ik niet altijd kan volgen wat zij zeggen ;)
Het is echt zo mooi en fijn om met deze kinderen om te gaan. Ze genieten zo erg van simpele dingen. Ook zijn ze soms erg creatief: in Valea Anilor elastieken ze met een stuk touw en glijden ze met plastic flessen van een heuvel af. Toch is het voor deze kinderen erg lastig om echt kind te zijn, vooral in Livezile en Valea Anilor. Daar is de armoede groter en schrijnender dan in Vanju Mare, waar de meeste mensen nog wel iets hebben om van te leven.
Zeker in deze tijd va het jaar, waarin ouders op het land werken, worden de oudere kinderen thuisgehouden van school om op hun jongere broertjes/zusjes te passen. Daarnaast moeten ze ook volop meehelpen in het huishouden of in de tuin.
We gaan nog steeds door met de programma's. Sinds een paar weken zijn we in Valea Anilor ook bezig met een kinderprogramma. Terwijl de volwassenen en tieners bijbelstudie doen, horen deze kinderen een verhaal en maken ze daarna een werkje. Ze vinden het zo leuk om gewoon te kleuren! Na afloop van het programma gaan de jongens voetballen en is het fijn om aandacht te kunnen besteden aan de meiden en jongeren kinderen.
Gisteren in Livezile hebben we wat langer de tijd genomen voor de kinderen. Zo hebben we een hele doos speelgoed neergezet en spelletjes gedaan met de kinderen. Omdat ze thuis eigenlijk geen speelgoed hebben, vinden ze het zo leuk dat ze daar bij ons wel mee kunnen spelen. Ze genieten erg van overgooien, poppen en meer van dat soort dingen. Normaal gesproken doen we vrijdagmiddag de huiswerkbegeleiding in Livezile. Gisteren hebben we dat niet gedaan, maar hebben we wel een werkje gemaakt. Met dank aan mijn lieve tante(s) die de materialen daarvoor geleverd hebben! Om toch een beetje te oefenen met letters, hebben we de kinderen een naambordje laten maken. Ik was echt geschokt te merken dat er kinderen waren, van 8/9/10 jaar oud, die niet wisten hoe ze hun eigen naam moesten schrijven. Deze kinderen zitten wel op school en ik wist dat ze niet goed mee kunnen komen. Maar dat het zo erg was, daar had ik geen idee van. Het Roemeense onderwijs is echt gericht op de besten van de klas, de anderen hebben pech. En dat is heel heftig zoals blijkt; als ze al hun eigen naam niet kunnen schrijven, hoe kunnen ze dan ooit iets leren op school? Het bewijs ook weer dat er voor deze kinderen niets meer inzit dan het leven dat hun ouders nu leiden; ze kunnen niet meer en hebben geen andere mogelijkheden.
Hoewel ik echt heel erg geniet van het omgaan met de kinderen en hun plezier, merk ik dat de armoede en de hopeloosheid van hun situatie me nog steeds erg raakt. Ik vraag me soms echt af wat er van hun gaat worden. De kans is groot dat ze, net als hun ouders, vervallen in alcoholisme. Hoe kan het ook anders? Ze krijgen geen beter voorbeeld mee en de paar uur per week dat wij bij hen zijn..
Gelukkig is er ook tijd voor leuke dingen! Zo hebben we deze week de verjaardag van Abi gevierd (dochter van Gaby en Mari) die afgelopen dinsdag 2 jaar geworden is. Wij als team waren aanwezig, samen met de kinderen van Vanju Mare.
Afgelopen maandag zijn we een dagje in Craiova geweest, de hoofdstad van Oltenia. Het is soms ook echt nodig om er een dagje 'uit' te zijn en echt te kunnen ontspannen. Hoewel het contrast groot blijft; de meeste mensen hier zijn in hun hele leven niet verder geweest dan Severin, een wat grotere plaats hier 30 min. vandaan. Dat verschil kan ik voor mezelf nog niet helemaal verantwoorden.
Afgelopen zaterdag zijn Marieke en ik met Cristina, Mari, Cami en Tansa naar Severin geweest om pizza met hen te eten. Echt een uitje voor die meiden en ook ik vond het heel gezellig.
Wat is het toch fijn om te merken dat er zoveel mensen meeleven: zo vaak krijg ik een berichtje om te vragen hoe het met me gaat en ook weet ik dat er veel voor het werk gebeden wordt. Echt enorm bedankt, dat is zo waardevol!
Bij deze nog even een paar concrete gebedspunten. Ik hoop dat jullie ze mee willen nemen en met ons willen biddden:
- Mari tobt al een poosje met haar gezondheid; ze heeft een aantal keer een aanval gehad van ontzettend veel pijn, waarbij ze amper kon bewegen of praten. Uit een echo die gemaakt is in het ziekenhuis hier in Vanju Mare, bleek dat ze heel veel galstenen heeft en dat een operatie noodzakelijk is. En dat is hier niet fijn; vaak moet dat met steekpenningen om te zorgen dat een operatie correct en zonder veel pijn wordt uitgevoerd. Donderdag en gisteren is ze in Timisoara bij een goede arts geweest en die heeft gezegd dat het waarschijnlijk iets met haar maag is. Hij heeft haar een behandeling gegeven en over een maand gaan ze kijken wat er verder moet gebeuren. Dit maakt het erg onzeker voor hen. Zeker met 2 kinderen (Abigail van 2 en Nathanael van 3 maanden) is dat een hele zwaar. Willen jullie bidden voor haar en haar gezin?
- Ook voor het werk en voor het team (Jeroen, Marieke, Gaby, Mari en Ionut)
- En voor de armoede en uitzichtloosheid, waar zoveel mensen hier mee te maken hebben.
Namens ons allemaal hier, bedankt voor de steun en het gebed!
Groetjes!
Ik weet meer hoe alles gaat en ook de taal gaat me beter af. Inmiddels kan ik in steenkool-Roemeens (vol met grammaticale fouten; want al die vervoegingen en naamvallen lukken me niet) redelijk duidelijk maken wat ik wil en gesprekjes voeren met de kinderen. Helaas ratelen die zo snel terug dat ik niet altijd kan volgen wat zij zeggen ;)
Het is echt zo mooi en fijn om met deze kinderen om te gaan. Ze genieten zo erg van simpele dingen. Ook zijn ze soms erg creatief: in Valea Anilor elastieken ze met een stuk touw en glijden ze met plastic flessen van een heuvel af. Toch is het voor deze kinderen erg lastig om echt kind te zijn, vooral in Livezile en Valea Anilor. Daar is de armoede groter en schrijnender dan in Vanju Mare, waar de meeste mensen nog wel iets hebben om van te leven.
Zeker in deze tijd va het jaar, waarin ouders op het land werken, worden de oudere kinderen thuisgehouden van school om op hun jongere broertjes/zusjes te passen. Daarnaast moeten ze ook volop meehelpen in het huishouden of in de tuin.
We gaan nog steeds door met de programma's. Sinds een paar weken zijn we in Valea Anilor ook bezig met een kinderprogramma. Terwijl de volwassenen en tieners bijbelstudie doen, horen deze kinderen een verhaal en maken ze daarna een werkje. Ze vinden het zo leuk om gewoon te kleuren! Na afloop van het programma gaan de jongens voetballen en is het fijn om aandacht te kunnen besteden aan de meiden en jongeren kinderen.
Gisteren in Livezile hebben we wat langer de tijd genomen voor de kinderen. Zo hebben we een hele doos speelgoed neergezet en spelletjes gedaan met de kinderen. Omdat ze thuis eigenlijk geen speelgoed hebben, vinden ze het zo leuk dat ze daar bij ons wel mee kunnen spelen. Ze genieten erg van overgooien, poppen en meer van dat soort dingen. Normaal gesproken doen we vrijdagmiddag de huiswerkbegeleiding in Livezile. Gisteren hebben we dat niet gedaan, maar hebben we wel een werkje gemaakt. Met dank aan mijn lieve tante(s) die de materialen daarvoor geleverd hebben! Om toch een beetje te oefenen met letters, hebben we de kinderen een naambordje laten maken. Ik was echt geschokt te merken dat er kinderen waren, van 8/9/10 jaar oud, die niet wisten hoe ze hun eigen naam moesten schrijven. Deze kinderen zitten wel op school en ik wist dat ze niet goed mee kunnen komen. Maar dat het zo erg was, daar had ik geen idee van. Het Roemeense onderwijs is echt gericht op de besten van de klas, de anderen hebben pech. En dat is heel heftig zoals blijkt; als ze al hun eigen naam niet kunnen schrijven, hoe kunnen ze dan ooit iets leren op school? Het bewijs ook weer dat er voor deze kinderen niets meer inzit dan het leven dat hun ouders nu leiden; ze kunnen niet meer en hebben geen andere mogelijkheden.
Hoewel ik echt heel erg geniet van het omgaan met de kinderen en hun plezier, merk ik dat de armoede en de hopeloosheid van hun situatie me nog steeds erg raakt. Ik vraag me soms echt af wat er van hun gaat worden. De kans is groot dat ze, net als hun ouders, vervallen in alcoholisme. Hoe kan het ook anders? Ze krijgen geen beter voorbeeld mee en de paar uur per week dat wij bij hen zijn..
Gelukkig is er ook tijd voor leuke dingen! Zo hebben we deze week de verjaardag van Abi gevierd (dochter van Gaby en Mari) die afgelopen dinsdag 2 jaar geworden is. Wij als team waren aanwezig, samen met de kinderen van Vanju Mare.
Afgelopen maandag zijn we een dagje in Craiova geweest, de hoofdstad van Oltenia. Het is soms ook echt nodig om er een dagje 'uit' te zijn en echt te kunnen ontspannen. Hoewel het contrast groot blijft; de meeste mensen hier zijn in hun hele leven niet verder geweest dan Severin, een wat grotere plaats hier 30 min. vandaan. Dat verschil kan ik voor mezelf nog niet helemaal verantwoorden.
Afgelopen zaterdag zijn Marieke en ik met Cristina, Mari, Cami en Tansa naar Severin geweest om pizza met hen te eten. Echt een uitje voor die meiden en ook ik vond het heel gezellig.
Wat is het toch fijn om te merken dat er zoveel mensen meeleven: zo vaak krijg ik een berichtje om te vragen hoe het met me gaat en ook weet ik dat er veel voor het werk gebeden wordt. Echt enorm bedankt, dat is zo waardevol!
Bij deze nog even een paar concrete gebedspunten. Ik hoop dat jullie ze mee willen nemen en met ons willen biddden:
- Mari tobt al een poosje met haar gezondheid; ze heeft een aantal keer een aanval gehad van ontzettend veel pijn, waarbij ze amper kon bewegen of praten. Uit een echo die gemaakt is in het ziekenhuis hier in Vanju Mare, bleek dat ze heel veel galstenen heeft en dat een operatie noodzakelijk is. En dat is hier niet fijn; vaak moet dat met steekpenningen om te zorgen dat een operatie correct en zonder veel pijn wordt uitgevoerd. Donderdag en gisteren is ze in Timisoara bij een goede arts geweest en die heeft gezegd dat het waarschijnlijk iets met haar maag is. Hij heeft haar een behandeling gegeven en over een maand gaan ze kijken wat er verder moet gebeuren. Dit maakt het erg onzeker voor hen. Zeker met 2 kinderen (Abigail van 2 en Nathanael van 3 maanden) is dat een hele zwaar. Willen jullie bidden voor haar en haar gezin?
- Ook voor het werk en voor het team (Jeroen, Marieke, Gaby, Mari en Ionut)
- En voor de armoede en uitzichtloosheid, waar zoveel mensen hier mee te maken hebben.
Namens ons allemaal hier, bedankt voor de steun en het gebed!
Groetjes!
-
06 April 2014 - 16:19
Loes:
Lieve nicht,
Wat bijzonder wat je daar allemaal meemaakt, verdrietige dingen, maar gelukkig ook mooie dingen.
Leuk om te zien en te horen dat de knutselspullen goed van pas komen.
We wensen je nog 3 goede en gezegende weken toe.
Lieve groet van Oranjestraat 24 -
07 April 2014 - 21:00
Oma Suus:
Lieve Christine
Zo juist je mail gelezen.Leuk om zo op de hoogte te blijven.
We hopen je woensdag te bellen via je ouders.
Heel veel zegen toegebeden en heel veel liefs van opa en oma. -
07 April 2014 - 23:34
Jopie:
Hoi Christine,
Was vandaag op verjaardagsvisite bij je a.s. schoonvader en hoorde over jouw blog....dus ben ik maar even gaan lezen. Wat een ervaringen doe jij daar op en wat een ander leven! Fijn om te lezen dat jouw inzet daar van waarde is, ook al denk je misschien dat het maar een druppel op een gloeiende plaat is. Ik denk dat die kinders daar, jou niet snel zullen vergeten. Nog maar een paar weken....en dan kom je weer naar hier.
Ik wens je nog een paar fijne weken.
Groeten, Jopie de Leeuw -
11 April 2014 - 13:30
Jopie Van Rossum:
Dag Christine,
Zojuist je verslag gelezen en ook nu weer geraakt door jouw beschrijving van de kinderen en hun leefomstandigheden. Ons past heel veel dankbaarheid voor het feit, dat het hier in het westen zo goed is geregeld, wat tegelijkertijd ook weer andere gevaren met zich meebrengt. Voor al het werk bij jullie is heel veel gebed en inzet nodig; het eerste kunnen we allemaal aan meewerken en voor het tweede hopen we, dat er nog meer mensen zullen komen zoals jij, die belangeloos hun tijd geven voor dit mooie, maar emotioneel zware werk.
Hartelijke groeten en sterkte. -
17 April 2014 - 18:15
Kees, Ina En Marleen Van Houwelingen:
Christine, mooi te horen dat je het paasverhaal aan de kinderen mag vertellen.
Fijn dat je door jou inbreng kinderen misschien wel voor de eerste keer met Jezus laat kennis maken. We wensen je gezegende paasdagen met de mensen om je heen.
Kees Ina en Marleen van Houwelinfgen. -
19 April 2014 - 21:15
Joke Evenblij:
Beste Christine,
met terugwerkende kracht je verslagen gelezen... Ik kan me denk ik een beetje voorstellen hoe het voelt dat de hulp en activiteiten die je doet een druppel op een gloeiende plaat lijken... als je zoveel armoede en uitzichtloosheid ziet. Maar elke 'beker koud water' die je namens de Heer Jezus geeft zal zijn uitwerking zeker niet missen: Je hebt het voor Hem Zelf gedaan ! en Hij zal het dus zegenen. Je bent al over de helft van je tijd daar. Geniet er van en ik bid voor je dat je tot een zegen zal zijn. Knap dat je de taal al zo vaardig bent. Ik weet uit ervaring dat je met een geringe vocabulaire in een vreemde taal toch een heel eind kan komen. Jouw liefde en aandacht en blijdschap spreken trouwens misschien meer dan woorden.
Veel liefs en ik zie stiekem al uit naar van de zomer als je terug bent... :-)
Groetjes, Joke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
